گروه درمانی حمایتی و دیابت نوع ۲: اثربخشی گروه درمانی حمایتی بر کنترل قند خون

مقدمه و اهداف یکی از عوامل دخیل در کیفیت زندگی مبتلایان به دیابت، کنترل قندخون است. گروه های حمایت کننده و حمایت اجتماعی می تواند در کنترل گلیسمیک نقش داشته باشد. لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی گروه درمانی حمایتی بر کنترل گلیسمیک مبتلایان به دیابت بود. مواد و روش­ها  بدین منظور از 60 بیمار مبتلا به دیابت (20 نفر گروهی که دیابت تازه در آن ها تشخیص داده شده بود، 20 نفر گروهی که از ابتلا به دیابت آن ها بیش از 5 سال می گذشت و در کنترل قند خون خود موفق بودند و 20 نفر گروهی که از ابتلای آ ن ها بیش از 5 سال می گذشت و در کنترل قند خون خود موفق نبودند) که عضو حمایت از بیماران دیابتی شهرستان شهریار بودند دعوت شد تا در پژوهش حاضر شرکت کنند. گروه درمانی حمایتی در 8 جلسه هفتگی ارائه شد. قبل و بعد از برنامه درمانی، سطوح همگلوبین گلیکوزیله، به عنوان شاخصی برای اندازه گیری کنترل گلیسمیک، اندازه گیری شد. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک راهه استفاده شد. یافته­ها  داده ها تفاوت معنادار بین نتایج پیش آزمون و پس آزمون را نشان داد که حاکی از اثربخشی گروه درمانی حمایتی بر میزان قند خون بیماران مبتلا به دیابت بود. منتها یافته های بعدی نشان داد که تعداد سال های ابتلا به دیابت و موفقیت بیمار در کنترل تاثیری بر نتیجه ی گروه درمانی حمایتی نداشته است. نتیجه­گیری بر طبق یافته های به دست آمده می توان اذعان داشت گروه درمانی حمایتی بر کنترل گلیسمیک مبتلایان به دیابت مؤثر است و از این رو می تواند در زمره درمان های روانشناختی این اختلال قرار گیرد.